O kadar ki, baş aağrım geldiğinde hayattan vazgeçiyorum. Yatağın köşesine öylece kıvrılıp sorınsuz ve sorumsuz uyumak istiyorum. Yüzüme dağılan ağırlık burnumun kökündeki gerginlik düşünmemi iyi his denen bütün yaşamsal duygularımı yok ediyor.
Bu kadar kötü olunabiliyorsa, bir ağrıyla bu denli kopuluyorsa ...boşunalık hissi bu kadar kolay gelip yapışıyorsa yakama,,,niye bunca yaşamak adına insanın kendini inandırdıkları...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder