neyim var benim..

"Yine geldi yaz ayları da açtı komar yaprakları" Türküsü çalıyor içimde acı beni boğuyor...

Köpeğimi o kadar özlüyorum ki..

Geçenlerde 3 gece üst üste rüyama girdi. yaşıyordu ona sarılıyordum .Görüyor musunuz diyordum yaşıyor...şurada gömülü benim köpeciğim. 14 yıl arkadaşımdı o benim..şimdi bunları yazarken boğazıma düğümleniyor acılar, sonra dökülüyor damlalar. Onu niye bu kadar özlüyorum. Bir fotoğrafına rastlasam şuramda ağrı başlıyor..
meğer ne zormuş imiş ölüp gideni özlemek...ne zaman unutacağım ben seni..ne zaman acı vermeyecek seni anımsamak..

Niye bu kadar kararsızım

Yine bahar geldi. tam bir sene önce buradaydım yine. Erik çiçekleri balkonuma dökülürken uzaaklara baktığımda denizden güneşin gidişini görürdüm. Bu sene yapılan devasa binalar kapattı denizimi kızıl gökyüzünü..
Bu ev yıkılsın da yenisi yapılsın diye uğraşıp duruyorum. Yumuşak zemin diye masrafı çok diyor müteahhit. Elimde bir şey yok. Bu nedenle bana en alt daireleri dayatıyor. ben de ne ola ki en alt daire olsa diyemiyorum. Niye diyemiyorum...ne ola ki..
yine balkonuna dökülse erik çiçekleri ne ola ki..
meğer ne müşkül imiş hayat..