Saglik meslek lisesi 4yil yatılı, bitti... Ayrılık günü çok ağladık ,4yıl aynı sınıfta aynı koşullarda bulunduk, sınıf arkadaşlığımız bitmişti. Artik herhangi bir ilde meslektaş olmak dışında baska ortak yanımız kalmamıştı...
Aslında bu giriş cumlem boyle olmayacaktı.
Makbule hanımla ilgili bir hikayem var.
53 kişi idik hepimiz tek tek digeriyle kucaklasiyor agliyor, helallesiyor, unutama beni şarkısı söylüyorduk...
Bazilarimizin öğretmen odasina gidip Vedalaştıklarini goruyordum.
Ben ortalarda dolaşıyordum. Muazzez Abacinin "kar yangınları"şarkısı kafamda caliyordu..
Sadece 53 mezun öğrenci değil, bütün okul yaz tatiline girdiginden ortalikta vedalaşma sayısı katlaniyordu..sonra yakin illerdekiler otobüslerine giderken okulda benim gibi uzak yolcular aksam otobüsünü bekliyordu.
Bir ara ogretmen odasina gidip ben de vedalasayim diyordum. Ama bu bende hep ola gelen duygu " aman bu kalabalikta bu rituellerden beni kim fark eder ki, ne önemim varki ." Bunun gibi bir sey iste.. Öğretmen odasina giremedim... Ve okuldan ayrildim. Otobüs Zonguldak icin hareket etti..
Memur olmak, çalışmak, maas almak sizi bir miktar özgür yapar..mesela tatilde nereye gideceginize karar verebilirsiniz..
Çoğu yatılı okul mezunu, o okul evi imis gibi ilk tatilde okuluna uğrar..
Ben de gittim.
Öğetmen odasina da uğradım.
Uzun masa erafinda kac ogretmen vardi hatirlamiyorum. Tek tek mi, hepsi birden mi "hoş geldin" dediler farkinda degildim.
Ogretmenlerimden Nermin hanım "Makbule , dikkatimi çekti bir tek sen Hasbiye'ye hos geldin demedin,"dedi.
Makbule Hanim " Bu okuldan giderken bana Allahaısmarladık demeyen tek öğrenci Hasbiye " dedi.
😢
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder